Tradycja szkoły

Komisja Edukacji Narodowej została powołana w roku 1773 jako pierwsze ministerstwo oświaty w Europie. Przyświecał jej szczytny cel uczynienia z polskich uczniów obywateli troszczących się o losy swojego kraju. To właśnie ta instytucja dała podstawy do stworzenia nowoczesnego szkolnictwa polskiego, zreformowała programy nauczania, opracowała nowe podręczniki, a także wprowadziła do szkół świeckich nauczycieli.

Od samego początku faktycznymi pracownikami Komisji byli uczeni i artyści skupieni wokół Hugona Kołłątaja, który wyznaczał ogólny kierunek jej działań. W programie nauczania wiodącą rolę przyznano przedmiotom matematyczno-przyrodniczym i społeczno-etycznym. Po raz pierwszy językiem wykładowym był język ojczysty. Nauczanie nie ograniczało się do przekazywania wiedzy, ale miało również charakter wychowujący. Nowatorskim przedmiotem w szkole średniej była „nauka moralna”, której celem stało się wpojenie uczniom ogólnoludzkich wartości. Ważne miejsce w procesie nauczania zapewniono historii Polski, językom obcym, literaturze, sztuce oraz retoryce. Przyszłych obywateli - obrońców ojczyzny – zachęcano do ćwiczeń żołnierskich. Przy KEN powołano również Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych, które opracowało pionierskie podręczniki – wymagające często (zwłaszcza w zakresie nauk przyrodniczych i ścisłych) stworzenia polskiej terminologii, stosowanej do dzisiaj w chemii, fizyce i matematyce. Reformą Komisji Edukacji Narodowej zostały objęte wszystkie poziomy polskiego szkolnictwa, również szkoły wyższe, tj. Uniwersytet Krakowski i Uniwersytet Wileński. Stały się one miejscem polskiej myśli naukowej. 

Dopełnieniem działalności Komisji była troska o kadry nauczycielskie. W 1780 roku powołano przy Szkole Głównej Krakowskiej specjalne seminarium dla kandydatów na nauczycieli. Doceniając ich pracę, Komisja zapewniła nauczycielom należną pozycję materialną i społeczną. Komisja Edukacji Narodowej bez wątpienia była jednym z najpiękniejszych przejawów „polskiego Oświecenia”. Stała się wzorem dla późniejszych reform w polskiej oświacie i wykształciła wielu patriotów narodowych.

Św. Jan Kanty urodził się 24 czerwca 1390 roku w Kętach. Od miejsca urodzenia nazwany Kantym. Zapisał się do Akademii Krakowskiej w 1413 roku - studiował na Wydziale Teologicznym, a w 1419 roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1429 roku powrócił do Krakowa i pozostał na stałe na Uniwersytecie jako profesor filozofii i teologii aż do śmierci, tj. do 24 grudnia 1473 roku. Mieszkał w Collegium Maius. Trzykrotnie był mianowany dziekanem Wydziału Filozoficznego. Promował 42 bakałarzy i 9 magistrów. Równocześnie studiował teologię i po 14 latach nauki uzyskał stopień magistra teologii. Jest patronem wszystkich profesorów, pedagogów, nauczycieli i młodzieży. Zasłynął głęboką pokorą, pracowitością i niezwykłą dobrocią. Zmarł w opinii świętości i został pochowany w kościele św. Anny. Od razu po śmierci otoczył go kult. Zaczęto spisywać cuda, mnożyły się legendy, a profesorowie krakowscy tworzyli liczne kazania i żywoty swojego współbrata.